Nawłoć pospolita (Solidago virgaurea)

Nawłoć pospolita (Solidago virgaurea), zwana zwykle polską mimozą, złotą dziewicą czy złotnikiem, jest najpopularniejszym przedstawicielem gatunku. Roślina należy do rodziny astrowatych. Pochodzi z Azji Mniejszej, skąd została sprowadzona do innych rejonów świata. W Anglii uprawiana jest jedynie jako roślina lecznicza. W XVI i XVII wieku wykorzystywano ją do gojenia ran oraz jako lek na paradontozę i kamienie nerkowe. W Polsce rośnie często przy drogach, na zboczach, brzegach pól i w zaroślach. Obecnie cieszy się ogromnym zainteresowaniem, a jej kwitnące późnym latem kwiaty zapowiadają nadejście jesieni.

Nawłoć pospolita jest wieloletnią silnie rosnącą kłączową rośliną zielną. Bylina dorasta do 80 cm wysokości oraz rozrasta się na szerokość 60 cm. Wiechowate kwiatostany rośliny składają się z małych, złotożółtych kwiatów (na wzór kwiatów rumiankowych) z żółtymi pręcikami. Zakwita w sierpniu lub wrześniu na około 35−45 dni. Owocem nawłoci jest niełupka z puchem kwiatowym. Liście u podstawy rośliny są jaskrawozielone, zaostrzone i lancetowate, na pędzie zaś mniejsze i o owalnym kształcie. Po zgnieceniu wydzielają zapach podobny do liści marchwi zwyczajnej. Łodyga z której wyrastają jest prosta, sztywna, gładka i zabarwiona na czerwono, bez włosków.

Nawłoć kanadyjska – ma owłosioną łodygę na całej długości pędu.

Nawłoć późna - nie ma owłosienia na odcinku od podstawy pędu do podstawy wiechy kwiatostanowej, (może być czerwono zabarwiona i lekko owłosiona w górnej części). Wiecha kwiatostanowa nawłoci późnej ma zarys piramidy, poszczególne gałązki wiechy nie przewieszają się jak u nawłoci kanadyjskiej,

Nawłoć pospolita - łodyga pusta w środku, bez owłosienia, posiada największe kwiaty spośród wszystkich nawłoci, zwarte blisko przy łodydze, bez szypułek.

Surowcem zielarskim jest ziele nawłoci, którego zbiór pro­wadzi się w dni pogodne, po obeschnięciu rosy. Ścina się pędy w początkowym okresie kwitnienia roślin. Wybiera się górne ich części, pozostawiając najstarszą, zdrewniałą część łodygi. Do zbioru używa się ostrych noży lub nożyc. Nie zbiera się pędów roślin w pełni kwitnienia lub przekwitających, gdyż kwiaty w czasie suszenia przekwitają i z ko­szyczków wysypuje się puch. Ziele można suszyć w wa­runkach naturalnych, w przewiewnych pomieszczeniach, rozkładając cienką warstwą, aby nie zachodziła koniecz­ność przewracania go. W suszarni ogrzewanej temperatura nie powinna przekraczać 40oC. Gdy łodyżki łatwo łamią się przy zginaniu, wówczas można suszenie zakończyć, a su­rowiec zapakować do czystych, papierowych toreb. Dobrze zebrany i wysuszony surowiec posiada naturalne zabarwie­nie i charakterystyczny zapach.
Nawłoć znana jest od dawna w medycynie ludowej. India­nie Odżibwejowie robili lewatywy z korzeni nawłoci. Z ziela i korzeni sporządzali wyciągi, które używali wewnętrznie jako środki pobudzające i wzmacniające. Z kolei Indianie Alabama herbatki z nawłoci stosowali do leczenia przezię­bień, zaś zewnętrznie do okładania obolałych miejsc. Obec­nie nawłoć stosuje się w schorzeniach wątroby i pęcherzy­ka żółciowego, krwotokach z żołądka i jelit, nieżytach jelita cienkiego i żołądka oraz puchlinie brzusznej. Zaleca się też w dychawicy i astmie oskrzelowej, grypie, przeziębieniach, kaszlu i nadciśnieniu tętniczym. Do użytku zewnętrznego podaje się w stanach zapalnych pochwy i sromu, owrzodzeniach ciała i trudno gojących się ranach, owrzodzeniach żylaków, gośćcu pozastawowym, czyrakach, wyprysku skórnym i zapaleniu opryszczkowym. Poza tym ziele na­włoci można stosować do kąpieli, która działa antyseptycznie, przeciwreumatycznie, rozgrzewająco i łagodząco w przypadku stanów zapalnych skóry.

Nawłoć - przepisy lecznicze

zdrowiepowraca.pl
http://sekrety-zdrowia.org
http://www.artvisin.webd.pl
https://klaudynahebda.pl/nawloc/
http://www.forumkwiatowe.pl